Να σου πω πως να ΜΗΝ τον εκδικηθείς; α.Αποδέχεσαι τα συναισθήματά σου και τα αρνητικά. Το μίσος. Το θυμό. Τον πόνο. Και άλλα τόσα. β. Μπορείς να μιλάς γι' αυτά. Μπορείς να τα 'ξεσπάς' με κακή ποίηση. Με τρέξιμο. Κικ μπόξινγκ κι άλλα τέτοια. γ. Δεν προσπαθείς να τα ξεχάσεις. Έχεις λάθος κέντρο βάρους. Είναι σα κάνεις δίαιτα και να σκέφτεσαι όλη την ώρα σοκολατίνες. Απαίσια και καταπιεστικά πράγματα. δ. Δειλά-δειλά-χωρίς να προσπαθήσεις να πας παρακάτω- καταπιάνεσαι με πραγματάκια που σ'ευχαριστούν στη διάρκεια της ημέρας και όσο πιο πολύ σ' αρέσουν, τόσο να επικεντρώνεσαι κάνοντας συμφωνία με τον εαυτό σου ότι μετά έχεις όσο χρόνο και το ελεύθερο να τον σκέφτεσαι και να έχεις όσα αρνητικά συναισθήματα. Υ.Γ. Παλιότερα θεωρούσα ότι η καλύτερη εκδίκηση ήταν να βελτιωθώ ειδικά σ' αυτά που μου έλεγαν πως υπολείπομαι και να είναι τυχερός ο επόμενος. Πλέον, ούτε καν αυτό. Δεν υπάρχει κάτι να εκδικηθώ γιατί αναγνωρίζω τη συμμετοχή μου σε κάτι καταστροφικό. Μπορεί να μην ήθελα να χάσω το άτομο και να έκανα σκόντο ακόμη και στην αξιοπρέπειά μου και τη λογική μου. Αυτό το ρίσκο, αυτή την απόφαση την πήρα εγώ. Άρα ποιον να εκδικηθώ; Εμένα μήπως; Προτιμώ να με συγχωρώ και να κάνω όσο γίνεται πιο ειλικρινή διάλογο με μένα με λιγότερα πρέπει, σωστά και κατανόηση για τα θέλω μου χωρίς διάθεση νταντέματος. Αν κάτσω να σκεφτώ μια εκδίκηση σκέφτομαι ότι θα συνεχίσω να χάνω το μόνο πράγμα που έχω: χρόνο. Είμαι νέα για να είμαι πικραμένη.Όμως ο χρόνος είναι σαν την άμμο μέσα στα χέρια μας: ξεγλιστράει πριν να το καταλάβουμε. Σκέψου το αν θες. Αλλιώς μπορείς να δοκιμάσεις να εκδικηθείς. Αλλά οφείλω να σου πω ότι οι απατεώνες είναι καλύτεροι στις εκδικήσεις και ίσως βγεις και κουρεμένη. Το παιχνίδι των εκδικήσεων είναι δικό τους γιατί δε νιώθουν εύκολα. Εκτός κι αν είσαι δεξιοτέχνης, αλλά αυτοί δεν ζητάνε συμβουλές. Ξέρουν πότε και πως, αλλά παράλληλα ζούνε τη ζωούλα τους.