Θα διαφωνήσω λοιπόν στο συμπέρασμα "τα παρατάω από τα 25" και τα επιχειρήματα ακολουθούν:α) Πάντα έτσι ήταν. Πλέον είναι μέσω των social. Παλιότερα ήταν αλλιώς, αλλά και πάλι το ίδιο. Τουλάχιστον στην δική μου εποχή, που δεν υπήρχαν τα social, ήταν ακριβώς έτσι. Πάντα υπήρχαν οι επιφανειακοί άνθρωποι. Αυτοί που αναζητούσαν μόνο την επιβεβαίωση, κάνοντας τα πάντα για να την αποκτήσουν και μόλις την έπαιρναν, "ξεφούσκωναν". Δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των γυναικών. Φαντάζομαι όμως, δεν έχεις "επιβεβαιώσει" ποτέ την ανασφάλεια και τον εγωισμό ενός άντρα. β) Στα 25 σου, πιστεύεις πώς έχεις βρει αυτό που θες; έχεις καλύψει τις απορίες σου, την περιέργεια σου; Νομίζεις πως το target group, στο οποίο ηλικιακά απευθύνεσαι, είναι εξίσου συναισθηματικά ώριμο και έτοιμο για μια συνειδητοποιημένη σοβαρή σχέση; Μια σχέση, στην οποία ο ένας αφοσιώνεται και λατρεύει τον άλλο; γ) Πιστεύεις δηλαδή, από όλες αυτές τις εξομολογήσεις που διαβάζεις, πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά και εξαιρετικές γυναίκες ανάμεσα μας; Έχεις δει στις αναζητήσεις πόσοι ψάχνουν μόνο έναν άνθρωπο να κάνουν μια βόλτα; Ένα σινεμά ή ένα θέατρο. Απλή παρέα σε μια συναυλία. Δεν θέλουν να βγάλουν selfies. Μόνο να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα. δ) κατόπιν όλων αυτών, πιστεύεις πως πρέπει να τα παρατήσεις; Όπως ανέφερε πάντως πολύ σωστά ο Κυνικός, ο οποίος (συγνώμη κιόλας) δεν έγινε καθόλου ρατσιστικός, αλλά και η Ανία, μην ρίχνεις όλη σου την προσοχή στην απογοήτευση. Μπορεί δίπλα σου να βρεθούν άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν, αλλά να τους προσπεράσεις απλά γιατί δεν θα τους προσέξεις. Κεφάλι ψηλά και σε διαβεβαιώ, υπάρχουν πολλές γυναίκες, όμορφες, έξυπνες, κάθε ηλικίας, οι οποίες ψάχνουν για έναν άντρα ο οποίος δεν κάνει likes, δεν γράφει στο φβ, δεν βγάζει όλη του τη ζωή στο Ίνστα. Απλά είναι άνθρωπος και μας συμπεριφέρεται ανθρώπινα!