Σε καταλαβαίνω απόλυτα!Πριν χρόνια έκανα ακριβώς το ίδιο στη τότε κολλητή, αδελφική, και μετέπειτα κουμπάρα φίλη μου από τα 8 μαςΓια διαφορετικούς λόγους από εσένα. Ένας από τους βασικούς λόγους- για μένα- ήταν ότι δε με δεχόταν! Δε δεχόταν το τρόπο ζωής μου. Δε δεχόταν(της ήταν αδιανόητο) το γεγονός ότι δε θέλω, και δε ψάχνω να παντρευτώ από τα 25-30 μου! Δε δεχόταν ότι δεν ήθελα να κάνω παιδιά όπως έκανε εκείνη αμέσως μετά το γάμο της! Όλες μας οι κουβέντες, κατέληγαν στο γιατί δε φτιάχνω τη ζωή μου όπως και εκείνη.Έγινε αρκετά χειριστική, της μίλησα πολλές φορές! Της εξήγησα πολλές φορές! Αλλά ήταν σα να μιλάω σε Κινέζο Κάθε φορά που γνώριζε κάποια σχέση μου, το πρώτο πράγμα που του έλεγε ήταν "άντε, άντε, προχωρήστε, μη κάθεσαι, βάλε μυαλό στη φίλη μου" Όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό, μαζί και με διάφορα άλλα, με έπνιξε.Την έκανα πέρα. Ποτέ, δε κατάλαβε γιατί! Μαθαίνω ότι με βρίζει ακόμα.Όμως εγώ ξελάφρωσα από όλο αυτό! Για το μόνο που έχω ίσως μετανιώσει, είναι ο τρόπος μου! Ίσως όφειλα, δεν ξέρω, να της πω, ότι θα κάνω πέρα απ'όλο αυτό!