Δεν είμαι μητέρα αλλά εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου. Μπορείς και πρέπει να υποδείξεις με όμορφο τρόπο στο γονιό μία άλλη προσέγγιση όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει πρόβλημα. Αν δεν το κάνεις, καις το παιδί. Ειδικά στα θέματα συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα σημαντικό.Ασφαλώς δεν κάνεις δασκαλίστικη υπόδειξη, πιο πολύ στη μορφή συμβουλής και πρότασης, πάντα ευγενικά.ΥΓ: Πριν λίγες μέρες αναγκάστηκα να πάω σε μια καφετέρεια να δουλέψω γιατί στην περιοχή μου είχε κοπεί το internet. Αρκετά τραπέζια παραπέρα ήταν μια κυρία με το κοριτσάκι της που πρέπει να ήταν περίπου 5. Το παιδί ήθελε προσοχή επειδή η μητέρα του δεν πολυασχολιόταν και ήρθε σε εμένα που όμως δούλευα. Στην αρχή δεν το είδα καν και άρχισε να μου τραβάει τα καλώδια για να μου κεντρίσει την προσοχή. Το φώναξε η μητέρα το παιδί μια-δυο φορές, αλλά αυτό όλο επέστρεφε. Εγώ όπως σου είπα δεν είμαι μητέρα οπότε ούτε ξέρω πώς να μιλήσω σε ένα παιδί και εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε και να μάθω γιατί πνιγόμουν -όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό.Μέχρι που κάποια στιγμή το παιδί ήρθε και κοπάναγε τα χεράκια του στο πληκτρολόγιο. Τότε μόνο σηκώθηκε η μητέρα. Και τότε της έκανα ευγενικά και τις απαραίτητες υποδείξεις σχετικά με το πώς πρέπει να μάθει στο παιδί της να σέβεται τον προσωπικό χώρο του άλλου. Άλλοι θα πουν ότι έπραξα ορθά και άλλοι ότι κακώς έκανα υπόδειξη. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι το πρόβλημα ξεκινάει συνήθως από τον γονιό και όσο το αφήνεις τόσο δυσκολότερο γίνεται να το λύσεις. Οπότε με αυτό το γνώμωνα, δεν με πειράζει να είμαι ο κακός της ιστορίας.