Aγαπητή What The Fu_rfulo! Επικοινωνώ μετά από κάποιες μέρες μαζί σου, γιατί εκτιμώ τη γνώμη σου κι επίσης υπήρξαν εξελίξεις. Βρεθήκαμε λίγο νωρίτερα σε ένα καφέ, για να συζητήσουμε και για εμένα επήλθε η ολοκληρωτική αποκαθήλωση του συντρόφου μου! Μου είπε πως στη σκέψη για συγκατοίκηση νιώθει μια βαθιά κλωτσιά στο στομάχι κι όταν τον ρώτησα τι είναι αυτό που τόσο πολύ τον φοβίζει μου είπε πως δε γνωρίζει ακριβώς, αλλά θεωρεί πως έχει "αυτιστικά" στοιχεία που τον εμποδίζουν να προχωρήσει, ενώ ξέρει πως θα το μετανιώσει...Μάλιστα μου έδωσε "ραντεβού" για μια τρίτη αόριστη μελλοντική συνάντηση (πρέπει να σου πω πως κάπως καρμικά(;) είχαμε βρεθεί δύο τυχαίες φορές διαδικτυακά)...Κι όταν τον ρώτησα τι εννοεί, μου είπε άσε απλά να ελπίζω...Εγώ του είπα πως δεν με ενδιαφέρει ένα τρίτο αόριστο "ραντεβού", αλλά θα ήθελα τώρα ή να προχωρήσουμε (βήμα-βήμα) ή να τελειώνουμε...Κι εκείνος δεν απάντησε! Του είπα τέλος, πως αν κάποιος ακουγε τις εξηγήσεις του θα έλεγε απλά ότι λέει παπαριές! Και κάπως έτσι (ήρεμα) χωρίσαμε! Φταίω εγώ που όταν μπήκα στο αμάξι είπα μέσα μου "Είσαι μεγάλος παπάρας!" Συγγνώμη για τις εκφράσεις μου (έχω πιει και 2 ποτηράκια κρασί), αλλά αισθάνομαι ότι έπεσε από το βάρθρο που τον είχα στήσει...Τι λες εσύ; Είμαστε συγχωριανές. Αν θελήσεις, κερνάω καφέ να τα πούμε και δια ζώσης! Καληνύχτα!