Το Πάσχα δεν είναι απλώς μια χριστιανική (ή με εβραϊκές ρίζες) γιορτή. Είναι μια γιορτή βαθιά παγανιστική (ειδωλολατρική κι αρχαία). Είναι η γιορτή της αναγέννησης της φύσης. Είναι ο αέναος κύκλος της γέννησης και του θανάτου. Ο νέος θεός (πες τον Διόνυσο ή πες τον Άδωνι ή πες τον Ιησού) που πεθαίνει κι αναγεννάται μαζί με τη γη κάθε χρόνο. Που τον κλαίνε "ω γλυκύ μου έαρ πού έδυ σου το κάλλος" (δηλαδή γλυκιά μου άνοιξη που έδυσε η ομορφιά σου πεθαίνοντας...) Είναι η υπόσχεση ότι τα πράγματα δεν μένουν ίδια. Είναι πανανθρώπινη ελπίδα στις δυσκολίες. Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Και γι'αυτό είναι κι η ωραιότερη ελληνική γιορτή όταν η φύση πραγματικά οργιάζει και οργάζει. Μακράν ωραιότερη από τα Χριστούγεννα που ως γιορτή του φωτός (από το χειμερινό ηλιοστάσιο και την Σάντα Λουτσία αλλά θα τα πούμε τότε αυτά) έχουν στην ολόφωτη Ελλάδα μικρό νόημα....