Αυτό είναι παρερμηνεία των λεγόμενών μου. Ο μηδενισμός λέει ότι δεν υπάρχει κανένας σκοπός, εγώ είπα ότι δεν βρίσκω κάποιον σκοπό χωρίς ν' αποκλείω ότι υπάρχει ή ότι θα βρω μια μέρα. Το πνεύμα του Σοπενχάουερ έχει αυτή την παραίτηση την οποία δεν διαθέτω παρά άντε μόνο τα 10' λεπτά του πρωινού ξυπνήματος αν είναι πριν τις 8. Έτυχε λοιπόν να υπάρχω, να υπάρξω μάλλον( σωστή η επισήμανση) κι επέλεξα να συνεχίσω να υπάρχω επειδή πέρα από συνείδηση διαθέτω κι έντονη περιέργεια υποθέτω. Δεν βιάζομαι να τελειώσω κάτι που έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει κι έχει μικρή διάρκεια από την στιγμή που ο πόνος είναι ανεκτός και διαχειρίσιμος ενώ έχω ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων. Αν φτάσω κάποια στιγμή να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι και να βιώνω μόνο αφόρητο πόνο, τότε ίσως επαναπροσδιορίσω αυτή μου την στάση χωρίς να την θεωρήσω παραίτηση αλλά ιδανική στιγμή για αποχώρηση ( εντελώς ωφελιμιστικά πάλι). Αυτή όμως η θεώρηση για μένα είναι λειτουργική για να μην είμαι αδρανής, φοβισμένη ή παραιτημένη. Δυστυχώς, έχω το μειονέκτημα μιας αδικαιολόγητης υπερευαισθησίας ( όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν) μαζί με την έμφυτη ροπή στο να ζω όλα μου τα συναισθήματα με ένταση. Τέτοια στάση με βοηθάει να προχωράω χωρίς υπερβολικές προσδοκίες που μπορεί να με ρίξουν. Αυτή λοιπόν η αντίληψη περί ύπαρξης και αν υπάρχει σκοπός ύπαρξης λειτουργεί μέχρι τώρα-όταν εφαρμόζεται-ικανοποιητικά σε σχέση με άλλες αντιλήψεις δεδομένου ότι είμαι αρκετά αγχώδης οπότε μια ζωή με σκοπούς φιλόδοξους και μεγαλεπίβολα σχέδια αν αποτύγχανε στο παραμικρό θα με τσάκιζε ψυχολογικά. Δεν είναι το σκαρί μου φτιαγμένο γι' αυτά,ας μην έχω μεγαλύτερη ιδέα στην τελική. Ίσως βέβαια εσύ με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι όσα λέω να πέφτεις πιο μέσα για μένα απ' όσο εγώ. Ζωή να 'χω για ν' αναθεωρώ και να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου. :) Υ.Γ. Το να σκοτώσεις το autocorrect μπορεί ν' αποτελέσει σκοπός ζωής. Κάποτε παραλίγο να με κερδίσει και ν' αποκτήσω σκοπό αλλά τελικά βρήκα τρόπο να το απενεργοποίησω από το κινητό! Στο τσακ ήμουν. :D