Εμένα οι ρομαντικές κομεντί μ΄αρέσουν κι έχουν χίλια κακά και προβληματικά μέρη συνήθως αλλά το μοτίβο το κλασικό δεν το πέτυχες καν (δεν είσαι φαν του είδους και φαίνεται από χιλιόμετρα). Ο ρομαντισμός είναι κάτι άλλο. Δικό σου θέμα αν μπερδεύεσαι. Τώρα, προφανώς μεγάλο μέρος ταινιών, αυτών που αποκαλούμαι κυρίως εμπορικές καλό είναι να ξέεεεεεεεεερεις ότι πραγματεύονται φαντασιώσεις. Στις φαντασιώσεις όλα είναι ιδεατά και ωραία αλλά δεν είναι άσχημος-όμορφη. Απλά καλώς ή κακώς ξέρουν ότι θέλουμε να ταυτιστούμε με την όμορφη και τον όμορφο. Γουστάρουμε να βλέπουμε όμορφους ανθρώπους και τους πληρώνουμε αδρά γι' αυτό γιατί πάμε για τη φαντασίωση στην τελική. Μέσα όμως στην κλισεδούρα των ρομαντικών κομεντί που είναι ανάλαφρο υπάρχουν κάποιες ευρηματικές ταινίες (π.χ. το Μεσοτοιχίες προσπαθεί καλά) και δεν είναι απλά όμορφοι ή άσχημοι οι άνθρωποι. Είναι κάτι παραπάνω. Η συγκίνηση που μπορεί να προκαλέσει έχει να κάνει με το ότι συνήθως το άτομο που πρωταγωνιστεί (πόσο μα πόσο έξω έπεσες) είναι ο loser, το ταπεινό χαμέμηλο και καταφέρνει να 'ρίξει΄εκείνο το άλλο άτομο που έφτυνε τους πάντες και τα πάντα αλλ' γι' αυτόν αλλάζει. Είναι πολύ τυπικό και πραγματεύεται αυτό που συναντάς εδώ μέσα αλλά με «αίσιο» τέλος: το «καλό κορίτσι» ερωτεύεται τον αιώνιο εργένη που έχει κακή συμπεριφορά αλλά στο βάθος είναι καλοσυνάτος και σε κάποια φάση το καλό κορίτσι αγανακτεί κι ο άλλος καταλαβαίνει το λάθος του κι αλλάζει για χάρη της. Γι' αυτό πουλάει: πολλές πληγώθηκαν από το λάθος αγόρι που συνέχισε μια χαρά τη ζωή του, σε πολλές κομεντί το καλό κορίτσι ανταμείβεται. Οπότε δεν αρκεί να θες να μας την πεις σ΄εμάς τους φαν του είδους, πρέπει να είσαι και σε θέση. Γατάκι. :Ρ Υ.Γ. Εμένα μ' αρέσει κι αποδόμησή τους μετά. Ανωμαλία, ξέρω. :Ρ