Δεν ξέρω τι έχει συμβεί και σε τι αναφέρεσαι... αλλα κάποιες φορες, ίσως το να βλέπεις τα πράγματα με ένα πρίσμα λίγο πιο ορθολογιστικό δεν είναι κακό...Θα προσπαθήσω να κρατήσω το μήνυμα αυτό όσο πιο σύντομο γίνετε για να μην κουράσω..αλλα αφενός, αν διαβάσεις το κείμενο σου προσεκτικά και ψύχραιμα... στο τέλος λες να αφήσουμε εμείς, οι άλλοι, και μια γωνίτσα και για τους ρομαντικούς ανθρώπους.. όμως λίγο πιο πάνω, ενώ αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αξίζουν το κόπο.. ομολογείς ότι τους απωθείς εσύ η ίδια γιατί φοβάσαι. δε μπορείς να τους εμπιστευτείς. Ανθρώπινο. αλλα καταλαβαίνεις την αντίφαση?Μπορεί να έπεσες στα 1002 στραβά, στους χειρότερους ανθρώπους, στις χειρότερες καταστάσεις. όμως.. αναγνωρίζεις και εσύ ότι δεν είναι όλοι και όλα έτσι. αφού λοιπόν το αναγνωρίζεις, για να βγείς από αυτό το φαύλο κύκλο που έχεις φτιάξει στο όνομα του (δικαιολογημένου ενδεχομένως) φόβου σου.. πρέπει να το ρισκάρεις. επιφυλακτικά.. σιγά σιγά.. εξήγησε στους άλλους τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω.. και κατά πασα πιθανότητα θα δείξουν κατανόηση και θα κάνουν υπομονή αν θέλουν και αντέχουν. αν όχι, ok..δε χάθηκε ο κόσμος...η τέχνη, θα συνεχίσει να υφίσταται και μετά που θα λυθούν τα οποια προβλήματα.. γιατί όσο δυνατή είναι η μοναξιά, η πικρία, η μοναξιά.. αλλο τοσο είναι και η χαρά, ο ερωταςξέρεις, ο μονος τρόπος να μην αποτύχεις/πληγωθείς.. είναι να μην προσπαθήσεις να κανεις τίποτα για να αλλάξεις μια κατάσταση. αλλα ταυτόχρονα είναι και ο σίγουρος δρόμος για να μην έρθει καμια αλλαγή κανενός τύπου ποτε... που απ'ότι φαίνεται,αυτό δεν είναι επιθυμητό! στην πλειοψηφία τον καταστάσεων, η λύση υπάρχει.. είναι εκεί.. την έχουμε σκεφτεί... αλλα φοβόμαστε να την βάλουμε σε εφαρμογή στο όνομα της αποτυχίας. αλλα..στο κάτω κάτω της γραφής, τι έχεις να χάσεις?