Νομίζω ότι είναι παράλογο ν' αγνοούμε τα συναισθήματά μας. Απλά ότι μπορεί να έχει αξία δεν αρκεί, ειδικά αν τελικά έχουμε γαλουχηθεί με στρεβλωμένες αντιλήψεις. Δεν αρκεί ν' αξίζει, χρειάζεται να μη σε βλάπτει, να μη σε φθείρει και να μη σε κάνει να είσαι μόνιμα στεναχωρημένος. Πιστεύω προς το παρόν βέβαια, αύριο είναι μια άλλη μέρα. :) Η λογική πάντως, δεν είναι αντίθετη με τα συναισθήματα, δεν μας λέει να τ΄αγνοούμε, λέει να τα διαχειριστούμε και να τα εκφράσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στις σχέσεις όμως δεν μετράει το τι θέλω, τι προτίθεμαι να δώσω και για πόσο, υπάρχει κι ένα άλλο άτομο ανεξάρτητο από τη δική μου θέληση κι αν δεν θέλουμε τα ίδια δεινοπαθούμε αν αφεθούμε στη θέλησή του άλλου. Εκεί παρεμβαίνει η λογική, στην αυτοκαταστροφή, κι αν δεν θεωρείς κάτι άξιο, σίγουρα δεν αυτοκαταστρέφεσαι αλλά... μπαίνουν τα αλλά... Σ' άλλες περιπτώσεις, πιστεύω ότι η στείρα λογικοφανή προσέγγιση και το να λέμε στους εαυτούς μας τι οφείλουμε να νιώθουμε, ασχέτως με το τι νιώθουμε, μόνο κακό κάνει κι ίσως είναι και κομματάκι παράλογο.Σ΄ευχαριστώ για την απάντηση και την οπτική σου. :) :) :) :) :) :) :) :)