Το ότι είσαι άξια επαίνων ελπίζω να το νιώθεις. Η μικρή αδερφή της μαμάς μου, από τα 19 της χρόνια έως τα 34 της φρόντιζε την κατάκοιτη γιαγιά μου. Δεν δούλεψε ποτέ της, δεν συναψε σχέση ποτέ της, δεν διασκέδασε ποτέ της. Η γιαγιά μου πέθανε το 2006 σε ηλικία 70 ετών και η θεία μου από τα 19 της έως και σήμερα που είναι 46 ετών δεν έζησε και δεν ζει τίποτα. Τη μάνα της την είχε σαν μπιμπελό και τον εαυτό της πεταμένο. Και δεν πιστεύω η γιαγιά μου όταν τη γέννησε και όταν την ανάθρεφε να είχε αυτά τα όνειρα για το παιδί της. Πού καταλήγουμε ;;; Ευχής έργο είναι να φροντίζουμε τους γονείς μας. Δεν είναι υποχρέωση αλλά ΗΘΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ! Όμως, όχι σε σημείο να θάβουμε και τον εαυτό μας μαζί. Εγώ τουλάχιστον, αν γίνω μάνα, δεν θα θέλω επουδενί τω λόγω να αποτελώ τροχοπέδη στη ζωή του παιδιού μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται η χρυσή τομή. Στη δική σου περίπτωση, το πρώτο που θα έπρεπε να παλέψεις είναι η κατάθλιψη της μητέρας σου κατά τη γνωμη μου. Έχει τα λογικά της, έτσι δεν είναι? Αν βγει από αυτή την καταχνιά της κατάθλιψης θα έχει γίνει το πρώτο βήμα για τις ζωές και των δυο σας. Η κατάθλιψη είναι ένας ζωντανός θάνατος. Έχω γνώση επι αυτού και δυστυχώς έτσι το εκλαμβάνω προσωπικά. Αν η μαμά σου, η οποία είναι νεότατη γυναίκα στα 57 της, βρει την αισιοδοξία της και τη διάθεσή της για ζωή θα έχετε την πρώτη και σημαντικότερη νίκη. Πρόσεχε μη σε πάρει από κάτω.Το ξέρω ότι δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο αλλά βρες τρόπους να απεμπλακείς από αυτή την κατάσταση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα παραμελήσεις τη μητέρα σου. Αν υπάρχει οικονομική άνεση απασχόλησε μια κυρία για λίγες ώρες για τη φροντίδα της μητέρας σου ώστε να κερδίσεις χρόνο για τον εαυτό σου. Μακάρι να έβρισκες μια σταθερή εργασία με καλό μισθό, προσπάθησε το όσο μπορείς. Από τη στιγμή που δεν ξέρω τη ζωή σου είναι δύσκολο να δώσω συμβουλές. Αλλά αν τα προβλήματα είναι μόνο πρακτικά (π.χ οικονομικά) και έχεις αναλάβει αποκλειστικά εσύ την περίθαλψη της μητέρας σου, βρες τη δύναμη να ψάχνεις για λύσεις.. Όμως κορίτσι μου..Μη θάψεις κι εσύ τον εαυτό σου από ενοχικότητα. Ούτε η μαμά σου θα το θέλει αυτό απλά δεν είσαι σε θέση να το αντιληφθεί πλήρως. Σου ανέφερα παράδειγμα τη θεία μου πιο πάνω..Η γιαγιά μου πέθανε και η θεία μου τι??? Θα μπορούσαμε όλοι να σου γράφουμε για ώρες. Αν σε βοηθάει γράψε μας περισσότερα για τη ζωή σου ή για τα συναισθήματά σου. Βρες όμως δύναμη να βοηθησεις κι εσύ τον εαυτό σου.Βρες τρόπους κ βάζε μικρους στοχους. Είσαι ήδη αξιέπαινη, για μένα θα είσαι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ αν βρεις τη χρυσή τομή ανάμεσα στο καλό της μητέρας σου και το δικό σου καλό. Φιλικά :)