Το πιο λογικό και ρεαλιστικό σχολιο... η μαμα μου για περίπου 3 με 4 χρονια αφιερωσε ολη της ενέργεια για τη φροντίδα της μητέρας της. Τελικα κόντεψε να αρρώστησει η ιδια, καυγαδιζε συνεχώς με τον πατέρα μου (ο οποίος έδειχνε κατανόηση) κ ειχε χασει επεισοδια απο την ζωή τη δικη μου και της αδερφής μου (που τοτε ημασταν ακομα μαθήτριες). Όταν επιτέλους κατάλαβε τι κανει πηρε βοηθεια, μια κυρια που εμενε με τη γιαγιά δηλαδη (οικονομικά η γιαγια ειχε το εισόδημα της) κ εννοείται ειχαμε τη έννοια της και την επίβλεψη αλλα μπηκαν τα πράγματα σε μια σειρα. Ακομα κ τωρα θυμωνω με τη μαμα μου που δεν ηταν εκεί σε κάποιες στιγμες δικες μου κ της αδερφής μου. Ξερω ότι εχω άδικο κ το έκανε με την καλύτερη πρόθεση αλλα κ παλι κοντεψαμε σαν οικογένεια να διαλυθουμε. Οι γονείς ειναι και καθήκον και επιθυμία ομως υπάρχει ένα μέτρο. Δεν ξέρω νομιζω ακομα στην Ελλάδα κουβαλάμε συμπλεγματα κ τύψεις με αυτό το θεμα. Παντως συμφωνω πρωτοι οι γονεις (οσο έχουν τα λογικά τους) δεν το θελουν αυτο. Αν η μαμα σου ειναι σωματικα καλα, δλδ δεν έχει κινητικά προβλήματα, αντι να θαυτειτε μαζι προσπάθησε να της δωσεις ενα ενδιαφέρον για τη ζωή! Καλή δύναμη και καλο Πάσχα!