Τα έχω περάσει κι εγώ τα ανάλογα..Γιατί και η μητέρα μου σαφώς και δεν απείχε από την περίθαλψη των γονιών της ειδικά σε φάσεις που είχαν νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Το χειρότερό μου ήταν που την στερήθηκα όταν έδινα πανελληνίες ακριβώς για λόγους υγείας του πατέρα της. Και όντως σε τέτοιες φάσεις το κλίμα στο σπίτι μας ήταν κάκιστο. Όπως πολύ σωστά είπες, δεν είναι τόσο η αγνή και η άδολη αγάπη που μας κινεί να "θυσιαζόμαστε" για τους γονείς μας, όσο οι τύψεις και η ενοχικότητα... Και τονίζω και πάλι, δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση να αφήσουμε τους γονείς μας στο έλεος του Θεού ή των οίκων ευγηρίας. Έχει παραστεί ανάγκη να φροντίσω κι εγώ τους γονείς μου σε περιστασιακά θέματα υγείας που αντιμετώπισαν. Μετά συγχωρήσεως, να το πω παντελώς λαϊκά, τη μάνα μου την έχω ξεσκατίσει κιόλας. Φυσικά δεν το μετανιώνω, φυσικά θα το ξαναέκανα, φυσικά το καμαρώνω κιόλας που το λέω. Όμως ήξερα ότι ήταν πρόσκαιρο. Στις περισσότερες οικογένειες, λίγο πολύ, όλο και κάποιος ηλικιωμένος ή και μεσήλικας γονιός θα χρήζει συνεχούς στήριξης ακόμη και συντροφιάς ή παρέας, γιατί και η μοναξιά δεν παλεύεται. Όμως γιατί σ αυτές τις περιστάσεις να θάβονται 2, και μάλιστα ο δεύτερος νεότατος, αντί να βρίσκονται άλλες λύσεις ώστε και ο ίδιος ο πάσχων να είναι καλά και συγχρόνως να μη καταπλακώνει και ζωές άλλων και μάλιστα των ίδιων του των παιδιών ;;; Είναι τεράστιο θέμα που σηκώνει άπειρη συζήτηση και λεπτή μεταχείριση. Οι γονείς μας, οι καλοί και σωστοί γονείς, είναι πρόσωπα ιερά και ναι, είναι ηθικό μας καθήκον να είμαστε δίπλα τους. Δίπλα τους όμως, όχι πίσω τους.