Αχ βρε κορίτσι μου,σαν την μανούλα δεν έχει.μπορω να σε καταλάβω,πιστεύω ότι μεγαλώνοντας χτίζουμε σιγά σιγά ουσιαστική σχέση με την μάνα μας εμείς οι γυναίκες και λυπάμαι που δεν πρόλαβες ως ώριμη κ ενήλικη πλέον κόρη να της δείξεις πόσο την εκτίμας όσο περνούν τα χρόνια.πολυ με στεναχώρησε αυτή η εξομολόγηση αλλά είναι τόσο βαθιά και ανθρώπινη.σου στέλνω μια νοητή μεγάλη αγκαλιά.