Eίμαι στην ηλικία σου και εν μέρη σε καταλαβαίνω, ότι σου πω, το λέω με καλή διάθεση και συγγνώμη αν ακουστώ σκληρή γιατι δεν είναι αυτος ο στόχος μου. Λοιπόν... Ας αρχισουμε από το ότι όλοι θα πληγωθούμε είτε με τον εναν είτε με τον άλλον τρόπο και ότι κανείς ποτέ δεν την γλίτωσε ούτε θα την γλιτώσει από τον πόνο. Επειτα, δεν έχεις προβληματα! Εισαι 19, εχεις υγεια, μια νορμαλ οικογενεια, εχεις υποθετω να φας και έχεις οοοοόλη την ζωή μπροστά σου. Εγω αυτο θυμιζω στον εαυτό μου κάθε φορά που κολλάω. Το ανθρωπινο μυαλό ,θέλει να φτιαχνει προβληματα να ασχολειται από εκεί πιυ δεν υπαρχουν. Συνεχίζοντας... Δεν είσαι καθόλου δειλή. Εισαι ενας ανθρωπος που θέλει να προφυλαξει τον εαυτό του από τον πόνο, όπως όλοι. Αλλά το κάνεις εντελώς λάθος. Φαντάσου ότι είσαι σε ένα σπίτι που έχει νερό και τρόφιμα, τα οποία σιγα σιγα καταναλώνεις. Φοβασαι να βγεις εξω και μενεις μεσα να τρως ότι υπαρχει. Τα τρόφιμα θα τελειωσουν καποια στιγμη και αν και θα εχεις προφυλαχτει απο τον εξω κόσμο, στο τελος θα λιμοκτονησεις και δεν θα εχεις καν δυναμη να φωναξεις καποιον να σου φερει κατι να φας, η να ανοιξεις την πορτα και να πας να βρεις κατι. Επί της ουσίας, αν συνεχισεις να μην ανοιγεσαι, εσύ θα είσαι αυτη που θα σε πληγωσει. Είναι αυτό που σου ελεγα οτι κανεις δεν την γλιτωνει. Για αυτο λοιπόν, "βγες εξω" ετοιμη να χαρεις αλλα και να τσαλακωθεις αλλιως το μεσα σου θα σαπισει... Αυτά με κατανόηση και φιλικη διαθεση :)