οπως έγραψα και πριν λίγο σε μια κοπέλα που αναρωτιέται γιατί κοιμάται μόνη ενώ θα ήθελε έναν άντρα να κοιμάται στην αγκαλιά του, πόσες γυναίκες ενώ είναι σε σχέση θα κοιμηθούν με μούτρα και γυρισμένη την πλάτη στον σύντροφό τους. Και έτσι είναι. Ο μόνος ειναι μόνος και αυτό είναι όλο. Αυτοί που έχουν σχέση γκρινιάζουν για να έχουν κάτι να κάνουν. Και στην τελική, γκρινιάζουν αλλά δεν το λήγουν. Γιατί αν το λήξουν θα είναι μόνοι. Και πράγματι, δεν είναι το θέατρο το πρόβλημα, ούτε οι εκδρομές, ούτε οι αγώνες. Υποτίθεται ότι εισαι σε μια σχέση που γνωρίζεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις, αν μπορείς να κάνεις μια εκδρομή ή να δώσετε 30 ευρώ για να πατε θέατρο. Το όλο ζήτημα συνοψίζεται στην ανάγκη για φροντίδα, να δώσεις και να πάρεις. Στην ανάγκη αυτής της αγκαλιάς. Γιατί ειναι άσχημο να μην υπάρχει αυτή η αγκαλιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση επίθεση σε αυτή τη στάση. Δηλαδή όσοι είστε σε σχέση απέχετε από αυτό? Δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι το παν σε μια σχέση ειναι το να μοιράζεσαι? Να ειναι ο άλλος εκεί στα δύσκολα? Γιατί στα εύκολα ειναι όλοι παρόντες. Θυμηθείτε λίγο πως ειναι να εισαι μόνος. Πριν επιτεθείται σε αυτούς που γράφουν ότι βιώνουν τη μοναξιά και την μελαγχολία που προκύπτει από αυτό, θυμηθείτε την τελευταία φορά που ο σύντροφος σας σας έκλεισε στην αγκαλιά του και σκεφτείτε να το χάσετε αυτό αύριο το πρωί.