Παραθέτω το ποίημα γιατί προφανώς ο εξομολογούμενος/η βαρέθηκε να μας το παρουσιάσει ο/η ίδιος/α:Ντίνου Χριστιανόπουλου, «Ενός λεπτού σιγή»Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σαςκι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,έστω και μια φορά;είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγήγια τους απεγνωσμένους;Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)[πηγή: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 59]
