Άλλη μία ενδιαφέρουσα εξομολόγηση που διασταυρώνονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Η πιο απλή προσέγγιση θα ήταν ότι καθένας μπορεί να λειτουργήσει όπως νιώθει: αν κάποιος στα 45 του νιώθει ότι δεν μπορεί να περάσει το ''βάσανο'' της πατρότητας, δικαίωμά του, και επίσης δικαίωμα κάθε άλλου ο οποίος νιώθει ικανός να τρέχει στα 55 του σε παιδικό πάρτυ και στη σχολική γιορτή του νηπιαγωγείου του παιδιού του. Από προσωπικό βίωμα πάντως, επειδή ο πατέρας μου ήταν 46 ετών όταν με απέκτησε, μπορώ να σας πω εν συνόψει τα εξής: υπάρχει χάσμα αγεφύρωτο. Και όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνει το παιδί, αυτό το χάσμα διευρύνεται. Σε κάθε περίπτωση, η τεκνοποίηση δεν είναι μία διαδικασία απλά για την προσωπική μας αυταρέσκεια και τη ''διαιώνιση'' του ονόματός μας, χωρίς να λαμβάνουμε τις πιθανές αρνητικές παρενέργειες που υπάρχουν πάνω στο παιδί που θα γεννηθεί.