Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δε μου αρέσει να "αναθέτω" σε κανέναν τίποτα. Όπως θεωρώ ότι προσφέρω τον εαυτό μου ολοκληρωμένο και αναλαμβάνω -μεταξύ όλων των άλλων- και τις ευθύνες μου στο πρακτικό κομμάτι μιας συμβίωσης, το αυτό αξιώνω κι από τον ενήλικα που έχω επιλέξει (όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Ανία) ως συνοδοιπόρο.Ο μαγικός για μένα όρος είναι η μοιρασιά. Απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη. Ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο σε όλα. Όταν βαριέμαι να μαγειρέψω, ας το κάνει ο άλλος κι εγώ θα πλύνω τα πιάτα. Μισώ το σίδερο και δεν υπάρχει περίπτωση να σιδερώσω κανενός άλλου τα ρούχα παρά μόνο τα δικά μου. Δε γεννήθηκα γνωρίζοντας. Έμεινα μόνη μου νωρίς κι έπρεπε να το κάνω. Έτσι είναι η ζωή. Κάνουμε όσα πρέπει. Λερώνεις-καθαρίζεις, τρως-μαγειρεύεις, ντύνεσαι-περιποιείσαι τα ρούχα σου, κάνεις παιδιά-αναλαμβάνεις το μερίδιό σου στην ανατροφή τους.Αυτό το εναλλακτικό σχέδιο ειδικά διαμορφωμένο στα γούστα του συζύγου/συντρόφου/γκόμενου δε μου λέει τίποτα. Τι πάει να πει "δεν του πάει με τίποτε"; Αν δεν του πάει, καλύτερα εργένης να κάνει τα κουμάντα του. Κάθε άνθρωπος μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση που επιθυμεί και πιστεύει πως του αρμόζει ή απλώς του αρέσει. Προσωπικά, αρνούμαι (και κυρίως ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο του) να βάλω τον εαυτό μου εθελοντικά στη θέση της αιώνιας καθαρίστριας/πλύστρας/μαγείρισσας/οικονόμου. Ας μη γίνω ποτέ σύζυγος. Μεγάλο, γαρ, το τίμημα. Προσωπική μου άποψη πάντα.
