Είναι πραγματικά άξιο απορίας, το πως τα φορούσαμε σε μικρότερη ηλικία...Το Πάσχα που φόρεσα γόβες σε μια έξοδο, υπολόγισα ότι είχα να φορέσω από το καλοκαίρι που πήγα σε ένα γάμο... Κάποτε τις φορούσα και συνεχόμενα οκτάωρα μη σου πω,γνωρίζοντας επακριβώς την καταπόνηση που προκαλούσα στο σκελετικό μου σύστημα-την έχω τη δόση μου, τι να πω... Εξάσκηση είναι και συνήθεια. Πραγματικά απορώ πως φορούσα τακούνια και περπατούσα όλο το κέντρο, κυνηγούσα αστικά, έτρωγα ορθοστασία σε εκείνα τα μαγαζιά στο λιμάνι και την επόμενη μέρα, το ξαναέκανα.Εξομολογούμενη,μονο εξάσκηση τελικά χρειάζεται, αν θέλεις να τα φοράς. Γιατί να ξέρεις, δεν είναι απαραίτητο.Και δεν έχεις ευαίσθητα πόδια-όλες έχουμε ευαίσθητα πόδια.Νομίζω ότι για μένα, το τέλμα ήρθε κάπου στα 30 κάτι, όταν μετά από μια βραδιά με δωδεκάποντα, μούδιασαν τα δάχτυλα των ποδιών μου για 2 μέρες, παρ'όλη την εντατική φροντίδα που δέχτηκαν μετά. Οπότε μη ζηλεύεις τις γυναίκες που τα φορούν άνετα...κι αυτές υποφέρουν, αλλά έχουν μάθει να το αντέχουν με Θιβετιανή υπομονή και Χολλυγουντιανή μαεστρία. :) Και για να κλείνω την παράκρουση... Ένας φίλος μου κάποτε, μου είχε πει κάτι που το είχα βρει γουστόζικο και το αμολάω καμία φορά, για να χαβαλεδιάσω το γεγονός ότι αποφεύγω πλέον τα τακούνια και τα φοράω μόνο σε ειδικές περιστάσεις. "Οι γυναίκες αρκεί να φορούν τα δωδεκάποντα, μόνο για πέντε λεπτά, μέσα στο σπίτι και με ελάχιστα επιπλέον..." :P(Αχ,το ξέρω ότι θα φάω αβέρτα μαύρο, αλλά τον θυμήθηκα τον Ηλία και είπα να τον μνημονεύσω...)Ειλικρινά εύχομαι, πάντα τέτοια προβλήματα εξομολογούμενη... Μακριά τα ζόρια! :)