Αισθάνομαι ότι έχεις εισέλθει στον εξής φαύλο κύκλο: "do nothing -> feel guilty -> panic about future -> feel powerless -> do nothing ->...." Google it to get a better idea.Οπότε, πρέπει να βρεις το πιο αδύναμο σημείο στον κύκλο και να τον σπάσεις. Θα μου πεις, "μα προσπαθώ", οπότε -εκ πρώτης όψεως- "το do nothing δεν στέκει για την περίπτωση μου". Όμως στέκει διότι σημασία όμως έχει το αποτέλεσμα. Ένα βήμα πιο πέρα, αναλογίσου "γιατί η τόση προσπάθεια δεν αποδίδει το αναμενόμενο?". Ίσως το σύστημα που εφαρμόζεις για τα μαθήματα να μην είναι το καλύτερο. Π.χ., άλλοι αποδίδουν καλύτερα όταν διαβάζουν μόνοι τους, άλλοι όταν διαβάζουν παρέα με συμφοιτητές οπότε και συζητούν σε χαλαρό κλίμα τα όποια δυσνόητα σημεία της ύλης. Επίσης, ουκ ολίγες φορές, η διδασκαλία είναι ανεπαρκής. Δηλαδή, μπορεί ο καθηγητής να είναι πολυγραφότατος, αλλά με ελάχιστη μεταδοτικότητα. Οπότε, εάν δεν σε βοηθάει να αφομοιώσεις ένα μέρος της ύλης κατά τις παραδόσεις, το φορτίο για off class εργασία αυξάνεται. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορείς να το δεις βαθμοθηρικά... δηλαδή ο στόχος σου δεν είναι να μάθεις σε βάθος, αλλά τα ελάχιστα "sos" που θα σου δώσουν τον υψηλότερο δυνατό βαθμό.Τελευταίο σημείο: οι ενοχές και ο πανικός υπονομεύουν την προσπάθεια σου. Και εγώ αισθανόμουν ενοχικά όταν σκίζονταν οι γονείς μου για να σπουδάσουν τρια παιδιά, σε πόλεις εκτός της μόνιμης κατοικίας. Σε περιόδους όπου όλα έδειχναν ότι οι κόποι των σπουδών μου θα χαραμίζονταν, αισθανόμουν σαν "φυλακισμένος" και ταυτιζόμουν με το "κελί 33". Οπότε, πέραν της εργασίας, χρειάζεται και κατάλληλη ψυχολογία. Πρέπει να μάθεις να ντοπάρεις (=αυθυποβάλεις) τον εαυτό σου ώστε να παραμένεις ψύχραιμη και αποδοτική ακόμα και όταν όλα γύρω σου δείχνουν να καταρρέουν. Σταματάω εδώ το σεντόνι... ελπίζοντας ότι κάποια λέξη/φράση μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις το μονοπάτι που θα ξεκλειδώσει το δυναμικό σου.