Πωπω Δεσποινίς Σιμένα καρα-ταυτίζομαι.Οκ να νιώσεις κάποιου είδους "απόρριψη" όταν είσαι μικρό και δεν περνάς καλά ίσως (βασικά τη μάνα σου απέρριψε, εσένα όταν ήσουν 1-2 ετών δεν σε είχε νιώσει σαν παιδί του για να πεις οτι σε απέρριψε), αλλά στα 20 που πρέπει να'χεις μυριστεί οτι η ζωή δεν είναι δίκαιη, δεν θα'πρεπε να επιτρέπεις να σε αγγίζει. Τελείως χάσιμο χρόνου η κλάψα για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Και ξέρεις κάτι; Δεν άξιζαν να τους γνωρίσουμε στην τελική.
