Θα είχες μεγαλύτερη ελπίδα αν της το σέρβιρες με διαφορετικό τρόπο, δηλαδή πιάνοντας μια μικρή συζήτηση τύπου: "Γεια, καλησπέρα... ξέρεις μωρέ εδώ πάνω είναι το σπίτι μου και δεν έχω πού να χωρέσω το μαντζαφλάρι μου που είναι και μακρύ... Μήπως θα σε βόλευε να πήγαινες εσύ στις θέσεις για τα σμαρτάκια εκεί πάνω και να το βολέψω εγώ εδώ;". Εξηγώντας και το υπόβαθρο από τη πλευρά σου αντί απλώς να ζητάς να φύγει.Από 'κει και πέρα ισχύει το ότι δεν ήταν υποχρεωμένη να σου αδειάσει τη γωνιά. Και πως ενέχεται ο κίνδυνος να μην έβρισκε αλλού τελικά θέση και να ψάχνεται τη στιγμή που εσύ βγαίνεις από το θωρηκτό σαν κύριος και σιγοτραγουδάς σε έναν απαλό ρυθμό, συγχαίροντας παράλληλα τον εαυτό σου για την απαράμιλλη πειθώ σου.
