Η σχέση σου έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημα της σχέσης σας πολύ καλά εδώ και 5 χρόνια και ή βολεύεται αλλού ή έχει κάποιο πρόβλημα το οποίο καλύπτει με την συνέχιση της σχέσης σας. Εφόσον δεν είστε εραστές με την σωματική έννοια δεν έχετε το συμβατικό πλαίσιο μιας σχέσης ζευγαριού όπως νοείται από την παρούσα κοινωνία. Αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό αν ήσαστε συνειδητοποιημένοι και οι δύο και συναινούσατε αλλά εδώ ξεκάθαρα δεν συμβαίνει αυτό. Ο Lou Reed κι η Lonnie Anderson ήταν μια εξαίρεση που έζησαν συντροφικά εκτός πλαισίου χωρίς σεξ για εύλογους λόγους. Οι γονείς σας εκατέρωθεν και τα ανεδαφικά σχέδια περί δημιουργίας οικογένειας που κάνεις εσύ όμως είναι εντελώς συμβατικού πλαισίου. Πιο συμβατικού πλαισίου δεν γίνεται. Αποδεχόμενη λοιπόν τις εξωτερικές συντεταγμένες του συμβατικού πλαισίου "ζεύγος" αλλά μην έχουσα τις εσωτερικές συντεταγμένες του (απουσία σωματικής επαφής κι οικειότητας) σημαίνει ότι συνεχίζοντας έτσι ζεις σε μια ανισόρροπη κατάσταση αυτοακυρούμενη. Το να χωρίσεις δεν είναι καθόλου δύσκολο κι απορώ που το παρουσιάζουν σαν να πρόκειται για κάποιο κατόρθωμα να συνεχίσεις "να τρως το σαπούνι επειδή κάποτε ξεγελάστηκες και νόμισες ότι αγόρασες τυρί"! Η συμβουλή είναι εκ του πονηρού επειδή με κάνει ακόμη περισσότερο να φοβάμαι για το τι κρύβεται από πίσω από την 5χρονη αποχή και ακόμα χειρότερα την *γνώση* της 5χρονης αποχής απο τους γονείς. Δεν θα φυλάξεις κάποιες Θερμοπύλες για το γενικότερο καλό. Ούτε καν παιδιά δεν έχεις για να πεις ότι θα θυσιαστείς γι'αυτά (κι αυτό κακό το θεωρώ αλλά άλλη συζήτηση). Τον εαυτό σου θυσιάζεις. Για το τίποτα.