Επειδή αντιμετώπισα παρόμοιο θέμα με τον (πρώην) φίλο μου,που έπαιζε από τα μεσάνυχτα μέχρι το πρωί και την άλλη μέρα ξυπνούσε το απόγευμα μη μπορώντας να λειτουργήσει καλά σε κανένα τομέα,θα σου πω ότι ξεκινάς το συλλογισμό σου με μια λάθος υπόθεση,ότι δηλαδή αν μιλήσεις στον άλλον ήρεμα και με επιχειρήματα θα διορθωθεί.Αυτό δεν ισχύει,διότι για να το διορθώσει κάποιος αυτό το πράγμα,που είναι βαρύτατος εθισμός,πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο ίδιος ότι τον πάει πίσω,και κυρίως να το θέλει ή σταματήσει και να το μπορεί.Όπως εμένα πχ που λένε να μην τρώω γλυκά γιατί παχαίνω,ξέρω ότι μου κάνουν κακό αλλά δε μπορώ να σταματήσω ή μάλλον δε το χω πάρει απόφαση.Το ίδιο ισχύει και για τους αλκοολικούς,πρέπει να το πάρουν απόφαση οι ίδιοι για να βοηθηθούν.Εσύ έτυχε να πέσεις σε μια περίπτωση που προφανώς δεν ήταν τόσο εξαρτημένος και με την κουβέντα το έλυσες.Ξέρω κι άλλους (ελάχιστους βέβαια) που το αντιλήφθηκαν μόνοι τους πόσο χρόνο τους έτρωγαν τα παιχνίδια και σταμάτησαν.Δε ξέρω,αλλά περιπτώσεις με μεγάλο κόλλημα δεν αντιμετωπίζονται τόσο εύκολα,ίσως με τη βοήθεια ειδικού και αν (δεν έχω άποψη επ'αυτού).Το θέμα είναι ότι είναι πάρα πολύ εκνευριστικό και όταν κάνει τον άλλον δυσλειτουργικό επηρεάζεται όλη η σχέση.Εγώ στα τρία χρόνια δεν άντεξα.