Επειδή έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση,μετά από τέτοιας διάρκειας σχέση,θα σου πω ότι μόλις βρέθηκε ένα τρίτο άτομο που με έκανε να χάσω το μυαλό μου,και δεν ήταν απλά ένας ενθουσιασμός,έφυγα (όχι εύκολα,αλλά έφυγα).Γράφεις κι εσύ παραπάνω στα σχόλια ότι είχες την ευκαιρία να ξεκινήσεις κάτι άλλο αλλά δεν το έκανες,προφανώς αυτό το άλλο δεν ήταν ικανό να σε βγάλει από τη βολή σου,που παραδέχεσαι και μόνος σου και αναγνωρίζω ότι ισχύει, και στη σύγκριση έχασε.Λες "με τρομάζει το άγνωστο,ο χρόνος που περνά,η αβεβαιότητα" που είναι πολύ αόριστα και δεν γράφεις τι είναι ειλικρινά αυτό που σε τρομάζει (ή καλύτερα δυσαρεστεί),και δεν ξέρω κι αν τα παραδέχεσαι στον εαυτό σου,όπως το ότι αν χωρίσετε θα χάσεις όλα τα θετικά της σχέσης (συντροφικότητα,νοιάξιμο,ακόμα και το μέτριο και προβλέψιμο σεξ-από το καθόλου είναι προτιμότερο,γιατί αν χωρίσεις είσαι βέβαιος ότι θα βρεις αντικαταστάτρια αμέσως;) ή άλλα εγωιστικά κίνητρα όπως πχ ότι μοιραία θα προχωρήσει κι αυτή τη ζωή της και θα ανήκει πια σε άλλον.Από τις απαντήσεις που δίνεις πιο πάνω καταλαβαίνω ότι δε θες να πάει στράφι ο χρόνος και το συναίσθημα που έχεις "επενδύσει" σε αυτή τη σχέση.Αυτή είναι μια λούμπα που πέφτουν οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν αποφασίζουν να φύγουν από μακροχρόνιες σχέσεις,προτιμώντας να μένουν σε μια τελειωμένη κατάσταση που χειροτετερεύει με τα χρόνια.Όσο γι'αυτό που λένε παραπάνω,ότι η αγάπη δε χάνεται κτλ,είναι αερολογίες,γιατί καμία γυναίκα που έχει αξιοπρέπεια δε θα ανεχτεί να ακούσει "ξέρεις,σ αγαπώ σαν άνθρωπο και σε νοιάζομαι γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί αλλά δεν είμαι ερωτευμένος πια μαζί σου",κι αν το ανεχτεί,θα χει μείνει η πικρία και το παράπονο που θα δηλητηριάσουν τη σχέση.Κατά τ'άλλα δε μας γράφεις ούτε πόσο χρονών είστε αμφότεροι ούτε αν έχετε συζητήσει για το μέλλον.Συμφωνώ όμως ότι αν η ηλικία της είναι τέτοια που πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της,να την αποδεσμεύσεις.