Δεν εισαι μονη/ος, και εγω ετσι ειμαι, εχω αρρωστησει μ αυτη την αδιαφορια πλεων, δεν ξερω τι κανουμε λαθος, και εγω παλευω με τους δαιμονεςς μου καθε βραδυ, ποσο ψυχοφθόρο ειναι εε; σε νιωθω, αλλα ουτε εγω μπορω να φυγω, ειμαι αδυναμη το ξερω. Δεν ξερω πως να σε βοηθησω, απλα ηθελα να σου γρψω κι εγω οτι περναω το ιδιο ακριβως μ εσενα, και ποναω, και λειπαμε τον εαυτο μου που δεν μπορω να διωξω τους κακους δαιμονες απο το καιφαλι μου.Μηπως τελικα ολα ειναι μποστα μας και εμεις δεν μπορουμε να τα δουμε; μηπως πρεπει να σταματησουμε να ειμαστε τοσο μυζεροι και να ζησουμε; να ανασανουμε ξανα; γιατι εγω δεν αναπνεω, μοναχα φοβαμαι και αγχώνομαι για το τι θα γινει παλι σημερα.