Δίνουμε γιατί μας συγκινεί ο άλλος και ό,τι μας συγκινεί αξίζει για μας μιας και κάνει την καρδιά μας να χτυπάει πιο δυνατά. Τώρα ότι μπορεί να φάμε τα μούτρα μας είναι ένα ενδεχόμενο. Ωστόσο, οι άνθρωποι είναι εκεί και μας δίνουν αρκετά δείγματα συμπεριφοράς εντέλει. Κι εγώ τα έχω αγνοήσει επειδή ένιωθα τόσο ζωντανή και χαρούμενη που αγαπούσα και ήθελα τόσο να γίνω δόσιμο και μου στοίχισε εν τέλει. Κατάλαβα την αξία της ανατροφοδότησης και ότι δεν πρέπει να είναι μόνο ο ένας που θα σκίζεται στα δύο. Κατάλαβα ότι όσα σημάδια μ' ενόχλησαν μία στην αρχή και είπα ότι «δεν πειράζει, τ'αντέχω» έγιναν ανυπόφορα. Αλλά και πάλι μπορεί να την πατήσεις. Αξίζει όμως να μείνεις πικραμένος και να μην ρισκάρεις γιατί βρέθηκαν 1-2 άτομα που σε πάτησαν σαν χαλάκι; Που δεν ζήτησες τίποτα, αλλά ξεφτίλισαν ό,τι έδωσες και το είναι σου; Για πόσο θα τους έχουμε τόσο ψηλά να τους επηρεάζουμε και να παραμένουμε κατεστραμμένοι; Απλά αν δεν αντέχει ο εξ, να μην ξέρει την αλήθεια, γιατί εγώ προσωπικά δεν αντέχω, μπορεί να την διεκδικήσει αλλά μάλλον θα πονέσει πολύ η διαδικασία και το αποτέλεσμα. Όμως το ν' αναρωτιέσαι σε κάνει σε στιγμές αδυναμίες να εξιδανικεύεις ακόμη και τέτοια άτομα και να μένεις με τα αν. Εμένα έστω. Κάθε ιστορία με ματαιωμένες προσδοκίες πρέπει να κάνει τον κύκλο της για να την αποβάλλουμε από τον οργανισμό μας, όσο γίνεται. Αλλά όχι να τ΄αφήνουμε να μας καθορίζει. Αν δεν την είχε γνωρίσει δεν θα σκεφτόταν έτσι. Πικράθηκε εξαιτίας της, αξίζει να μείνει με την πικρία; Της αξίζει να τον καθορίσει για το υπόλοιπο της ζωής του; Αυτά να σκεφτεί.