Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου, κάπως σφιγμένοι μου φαίνονται οι υπόλοιποι σχολιαστές. Αναπολώ και μελαγχολώ, θυμάμαι κι εγώ πιτσιρικάς να έχω τ' αντίστοιχα άγχη, πώς θα τη φιλήσω, να έχω πιει κι ένα ποτάκι να χαλαρώσω μπας και μου βγει πιο άνετα.Και τι δεν θα έδινα να ήμουν τόσο νέος (προφανώς) όπως εσύ, να ένιωθα και πάλι το ίδιο άγχος - την καρδιά μου να σπάει, για το πώς να την προσεγγίσω. Απόλαυσε το καρδιοχτύπι, όσο περνούν τα χρόνια δεν θα χτυπάει το ίδιο δυνατά. Αν σε βοηθήσει ένα ποτάκι πιες το, αλλά όχι παραπάνω, το θέμα είναι να βιώσεις τη στιγμή. Από δική μου εμπειρία να σου πω ότι με βοήθησε να μοιραστώ την αγωνία μου μ' εκείνη, όσο κουλό κι αν σου φαίνεται!Και μείνε μαζί της όσο περισσότερο γίνεται! Όσο πάνε τα επόμενα πρώτα φιλιά θ' αρχίσουν να χάνουν τη μαγεία τους, την ατσαλιά τους, κάποια στιγμή θα γίνουν διαδικαστικά κι εύκολα - κι είναι άδικο και για κείνα και για τις ψυχές.