Δε θεωρείται ακριβώς προσωπική εμπειρία, αλλά όντας παιδί χωρισμένων γονέων, σήμερα που είμαι 23 εξέφρασα την ίδια ακριβώς απορία στην μητέρα μου, η οποία με μεγάλωσε με μισθό ~900 ευρώ, ο οποίος κάποιες φορές έφτανε τα 1.000 λόγω υπερωριών, αλλά ως εκεί.Όπως μου είπε, υπήρχαν κάποιοι μήνες (π.χ. Σεπτέμβρης που ξεκινούν τα σχολεία) που ήταν δυσκολότεροι από τους άλλους, γι'αυτό και έβαζε κάποια χρήματα στην άκρη τις περιόδους των εορτών που έπαιρνε τα δώρα, ή όταν έπαιρνε κάποιο επίδομα για να καλύψει τα έξοδα. Άλλα έξοδα που προέκυπταν ήταν π.χ. τα παράβολα για εξετάσεις των αγγλικών, που επίσης γνωρίζεις περίπου την ημερομηνία κάποιους μήνες πριν και μπορείς να το προγραμματίσεις. Η δυσκολότερη περίοδος ήταν φυσικά στο Λύκειο, κατά την προετοιμασία για τις Πανελλαδικές, όπου χρειάστηκε να κάνει για 6 μήνες μια δεύτερη 4ωρη δουλειά για να πληρώσει το φροντιστήριο μου. Λίγο πιο γενικά, εννοείται ότι όταν μείναμε οι 2 μας μετακομίσαμε σε μικρότερο σπίτι με χαμηλότερο ενοίκιο και χωρίς κοινόχρηστα, πράγμα που ποτέ δε με πείραξε καθώς η ψυχική ηρεμία με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Επίσης, ουδέποτε έχασα εκδρομή, συναυλία, εκδήλωση ή οτιδήποτε άλλο. Ναι θα μπορούσα να έχω ενα δεύτερο ζευγάρι καλά παπούτσια, ή μια πιο "κουλ" τσάντα, ή ένα καλύτερο κινητό που ήταν στη μόδα και φυσικά υπήρξαν στιγμές που ως παιδί ένιωθα αδικία που δεν μπορούσα... αλλά στην τελική μεγάλωσα με μια άξια μητέρα που κατάφερε τόσα με καμία βοήθεια.. Με κάνει περήφανη κάθε μέρα που είμαι κόρη της και χαίρομαι που ήρθε η ώρα να την στηρίξω εγώ! Γι' αυτό, σκέψου πολύ καλά τι είναι το καλύτερο για το παιδί σου, όχι με χρηματικούς όρους, γιατί τελικά μεγαλώνοντας άλλα είναι τα εφόδια που μένουν σε έναν άνθρωπο και όχι τα υλικά αγαθά!