Δεν είμαι η εξ., αλλά πέφτω στην κατηγορία που περιγράφει. Είμαι 30 αυτή τη στιγμή κι έχω άτομα στην οικογένεια που λυσσάνε πότε θα κάνω παιδί κι ότι θα το μετανιώσω αν δεν κάνω. Δεν τους νοιάζει ούτε για τους λόγους μου, ούτε για τα θέλω μου. Αυτό θεωρούν ότι πρέπει να γίνει και νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να μπλέκονται. Γι' αυτό και έχω πάψει να συναναστρέφομαι μαζί τους καιρό τώρα.Μέχρι και η γειτόνισσα πριν κάποιες βδομάδες μας ρώταγε γιατί δεν κάνουμε ένα παιδί με τον σύντροφό μου κι όταν της είπα ότι αυτή τη στιγμή δεν θέλω (απόλυτη ειλικρίνεια), με κοίταξε με ύφος σοκαρισμένο. Την επόμενη μέρα έπιασε τον σύντροφό μου και του έλεγε να με πάει καμιά εκδρομή για να "δέσει" το γλυκό. Τη διαολόστειλε και ησυχάσαμε.Δυστυχώς η εξ. έχει δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να δεχτούν ότι κάποιος μπορεί να μη θέλει να κάνει παιδιά. Δεν σέβονται αυτή του την απόφαση και νομίζουν ότι οι πεποιθήσεις τους τους δίνουν το δικαίωμα να έχουν άποψη στις επιλογές των άλλων. Και ναι, συνήθως είναι οικογενειακός περίγυρος αυτός που αναλαμβάνει το ρόλο αυτό. Για κάποιο λόγο στην Ελλάδα, η επιλογή "δεν θέλω παιδί" είναι δυσνόητη για κάποιους.Δεν είναι ότι δεν έχουν τις δικές τους δουλειές να κοιτάξουν, έχουν και παραέχουν. Απλά δεν κοιτάνε την καμπούρα τους, ασχολούνται με τους άλλους.