Καταρχάς σ' ευχαριστώ πολύ που μπήκες στη διαδικασία να μ' απαντήσεις. :) Δεν ξέρω αν καλύφτηκα. Στη δική μου περίπτωση, ο μόνος τρόπος για να ΜΗΝ ήξερε, ήταν απλά να το αρνηθεί. Ένα σωρό υποσχέσεις - χωρίς να ζητηθούν- γι' αλλαγή. Αλλά από την άλλη δεν είναι συνειδητοποιημένο άτομο: θεωρούσε ότι αν ευθυνόταν ο θυμός του για μια συμπεριφορά και το έλεγε, αυτός έπαυε να φταίει. Σίγουρα και στη δική μου περίπτωση θεωρεί τον εαυτό του καλό άτομο και μάλιστα ανώτερο ( νομίζω βάσει τυπικών προσόντων κρίνει τους άλλους και τον εαυτό του) και κυρίως δεν έδειξε μια μικρή μεταμέλεια. Τον βλέπω τώρα σαν τις μαϊμούδες που όταν βρίσκουν γερό κλαδί να την κάνει και συνειδητοποιώ ότι δεν έμενε από αγάπη αλλά από φόβο έλλειψης παρέας. Δεν ξέρω αν είναι κακός ή όχι. Ξέρω ότι δεν είμαι και τόσο καλό άτομο σύμφωνα με τις σκέψεις που κάνω γι' αυτόν. Για παράδειγμα να ξεμπροστιαστεί μπροστά σε όλους ή εναλλακτικά απλά ν' άλλαζε. Κι έλεγε αυτό το "σ' αγαπώ" .Υ.Γ. Κάπου κάποτε, μου 'χα πει να προσέχω που μπλέκω γιατί η συναισθηματική εμπλοκή θολώνει την κρίση. Περίμενα μεν κάποια πράγματα βάσει λογικής αλλά είναι διαφορετικό όταν τα ζεις.
