Νομίζω πως ο πρώτος μεγάλος φόβος είναι αυτός της μοναξιάς. Κακά τα ψέματα, ουδείς αντέχει να είναι μόνος επί μακρόν. Πιστεύουμε πως θέλουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο, αλλά η αλήθεια είναι πως καθένας μας θέλει δίπλα του αυτόν "τον έναν" άνθρωπο, το μοναδικό. Σπάνια περιμένουμε να τον βρούμε, καθώς η μοναξιά είναι πράγμα επιτακτικό.Ένας άλλος φόβος είναι εκείνος της απώλειας του ελέγχου, αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι απόλυτα ερωτευμένος και δοσμένος στον άλλον. Εκεί που καταλαβαίνεις ότι λύνονται τα γόνατά σου και μόνο όταν ακούς τον άλλον να αρθρώνει τ' όνομά σου. Πολλοί δεν το αντέχουν αυτό και προτιμούν την ασφάλεια μιας πιο ήπιας, "μέτριας" σχέσης.Φυσικά, ισχύουν κι όλα όσα αναφέρθηκαν ήδη και το συμπέρασμα ένα: μεγάλο μανίκι οι ανθρώπινες σχέσεις, βρε παιδί μου. Κυρίως, διότι τις φορτώνουμε με τις προσδοκίες και τους φόβους μας.