Tην πιο όμορφη και γλυκιά προσέγγιση μου την έχουν κάνει πάντως στο δρόμο κάπου στο κέντρο χωρίς να είναι «πέσιμο» και ήταν μια ευκαιρία για γνωριμία αλλά ήμουν αλλού. Θέλω να πω, παντού, αν εσύ είσαι ανοιχτός μπορείς να προσεγγίσεις ή να σε προσεγγίσουν. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το να είσαι λίγο ανοιχτός και χωρίς πολλές προσδοκίες για το αν θα κάτσει ή όχι η γνωριμία, ένα πρώτο ραντεβού, μια σχέση ή όχι. Θέλει αυτή την άνεση και την ειλικρίνεια που κάποιοι άνθρωποι αποπνέουν και διαθέτουν ότι θέλουν να γνωριστούνε μ΄άλλους ανθρώπους, να επικοινωνήσουν, να έρθουν κοντά και κάτι θα πάρουν. Ένα άρωμα; Μια φράση; Ένα χαμόγελο; Μια εικόνα; Χωρίς να ζητάνε ή να υποχρεώνουν ή να φοβούνται και να μετράνε τα όχι, γιατί δεν περιμένουν κάτι απ' τους άλλους. Τους φτάνει που τόλμησαν κι ό,τι παραπάνω προκύψει, το βλέπουν σαν δώρο. Οπότε δεν φταίει ο χώρος τόσο. Αν μιλάγαμε όταν κάποιος μας κινεί το ενδιαφέρον απλά και ανθρώπινα και όπως βγει, αν βγει. κι αν δεν βγει... ε και; Νομίζω δεν θα σκεφτόμασταν όλη την ώρα πόσο μόνοι είμαστε.