Όλα τα παραπάνω που λες + (ψ) θεραπεία. Κοστίζει κακά τα ψέματα αλλά θεραπεύεται. Και δεν μιλάμε φαντάζομαι για άκρως κλινικές περιπτώσεις..Που εκεί η νοσηλεία είναι αναπόφευκτη.Και επειδή ο βιολογικός παραγοντας είναι παρών αδιαμφισβήτητο για εμενα γεγονος μόνο που ερευνητικά δεν έχουν βρει τον γονίδιο όπως σ άλλες ασθενειες. Αυτό που πυροδοτεί το ψυχικό άλγος είναι ένα "σήμα" που δεν φτάνει στον προορισμό του. Μετά όλα τ αλλά είναι μία κατασκευή. Τέλος μην ξεχνάμε πως η βαρεμάρα είναι ακόμη ένα σύμπτωμα μαζί με όλα τ αλλά όπως κόπωση αδυναμία μυϊκός πόνος θλίψη κλάμα μόνιμη ψυχικη ένταση διατροφικές ανωμαλίες καταχρισεις..και οι ιδεασμοι (το μεγαλύτερο παλούκι που έχω φάει στην αντιμετώπισή τους..). Και θέλω να καταλήξω ότι την βαρεμάρα καλό θα ήταν να μην την δαιμονοποιούμε και να λέμε στον εαυτό μας αφού μόνο βαριέσαι,είσαι ενας άνθρωπος που απλά βαριέσαι και δεν αξίζεις κλπ κλπ άλλοι είναι έτσι έτσι και έτσι.. Τέλος πάντων πέρασε και όλα καλά .. το χειρότερο σενάριο είναι να ξαναεμφανιστεί. Η διάγνωση εμένα προσωπικά από γιατρό με ανακούφισε. Τουλάχιστον να ξέρω με τι έχω να κάνω.. ένας ψυχολόγος μπορεί να κάνει διάγνωση αλλά δεν την οφείλει στον θεραπευόμενο του. Ένας γιατρός μπορεί να το κάνει και οφείλει να το κάνει. ΥΓ. Δεν έχω αναρτήσει εγώ το παραπάνω κείμενο αλλά είμαι παθουσα.