Έλλη κορίτσι μουΕίμαι 36 χρόνων. Έχασα τον μπαμπά μου στα 17 ξαφνικά. Δε θα μακρυγορησω.. Έζησα περίπου το ίδιο σκηνικό. Όλα αυτά που έχτισε ένα ένα τα έχανα κι εγώ και τ αδέρφια μου. Η δουλειά του μετά το σπίτι των γονιών του όταν φύγαν κι αυτοί, με μια απότομη και αποφασιστική στάση απ τη μάνα μου που στα μάτια μου των 17 χρόνων μου φαινόταν βαριά αναισθησία. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Έτσι αισθάνεσαι γιατί πονούσες τον μπαμπά σου και τώρα νιώθεις ότι σε οδηγούν να τον προδώσει. Έτσι ένιωθα για πολλά χρόνια όταν έβαζα υπογραφές. Ομως πρέπει να σκεφτείς και τον αγώνα αυτών που μείναν για να επιβιώσουν. Ξέρω ότι δε τους δικαιολογείς αλλά πρέπει να συμβιβαστεί με το ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άξιοι στη διαχείριση και δε φταίνε πάντα οι ίδιοι. Κάποιος άλλος έκανε γι αυτούς αυτή τη δουλειά. Σε νοιώθω γιατί έτσι ένιωθα. Ώσπου πριν 3 χρόνια πέθανε κι η μάνα μου και κλήθηκαν να καν το ίδιο. Να αδειάσω το πατρικό μου σπίτι, να το νοικιάσω για έτσι έπρεπε και για χάρη των αδερφών μου. Θα σου πω μόνο κάτι που το σκέφτηκα το τελευταίο βράδυ στο μπαλκόνι. πριν αφήσω το σπίτι και θέλω να το καταλάβεις γιατί εμένα με βοήθησε να προχωρήσω. .. Αυτο το σπίτι είπα δε θα ναι πότε ίδιο είπα γιατί θα λείπει η μάνα μου όπως έφυγε κι ο μπαμπάς μου.. Δε θα χει νόημα να το αφήσεις έτσι όπως είναι. Η ζωή πρέπει και προχωράει μπροστά. Θα χεις τις αναμνήσεις και θα Φτιάξεις καινούριες μ αυτά που θα χειρίζεσαι πια μόνο εσύ. Και αυτή τη πίκρα που χεις τώρα θα την ξεπεράσεις. Γιατί αυτες οι εκκρεμότητες στη ζωή είναι βάρη και παρελθόν. Βγάλτο φωτογραφιες κράτα τις αναμνήσεις στη καρδιά σου και κλείσε τη πορτα πίσω σου. Η ζωή θα σε οδηγήσει μπροστά. Είναι η πρώτη φορά που γράφω σχόλιο τα 2 χρόνια που διαβάζω τη στήλη αλλά ένιωσα την ανάγκη να στα πω. Σκέψου αυτα που σου πα. Και δεν είναι "παρηγοριες"