Διαβάζοντας κάτι τέτοιες εξομολογήσεις,δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ "τι είναι αυτό που δε γινόταν αλλιώς"...Όσες φορές σκέφτομαι παλιές ιστορίες,δικές μου,δύο είναι τελικά οι αιτίες που κάτι δεν προχώρησε.Δεν ήθελα αρκετά/δεν ήθελε αρκετά.Το υπόλοιπο "μπλέξιμο" και δράμα,είναι για να γεμίζουν μερικές σελίδες της ιστορίας μας.Με την μεγαλύτερη πλατωνική μου καψούρα πάντως,παραμένουμε φίλοι μέχρι και σήμερα.Όχι κολλητοί,αλλά φίλοι.Υπήρξα τυχερή που τον γνώρισα και χαίρομαι που η ζωή τα έφερε έτσι που να μην χαθούμε τελείως.Αυτό που γράφεις στο τέλος,ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν,θα νιώθεις το ίδιο γι'αυτόν...μην παίρνεις όρκο...Η ζωή είναι απρόβλεπτη και σου κλείνει το μάτι,εκεί που δεν το περιμένεις...