Να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό να οχυρωθείς ψυχικά για όσο πρέπει να μείνεις με τους δικούς σου. Αν δεν έχουμε πάρει ποτέ την αναγνώριση από κάποιον δικό μας και την αποδοχή, δυσκολεύομαστε ν' αποδεχτούμε τον εαυτό μας.Έχεις στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων και του εαυτού σου να ξέρεις κι αυτό θέλει πολλή δουλειά. Ίσως χρειαστείς να πας σε ειδικό για να πάρεις δύναμη να οχυρωθείς από τους δικούς σου-αν και προσωπικά βρίσκω ότι το καλύτερο είναι να φύγεις γιατί όση δουλειά κι αν κάνεις ζεις σε ανθρωποφαγικό περιβάλλον κι αν τυχόν πέσεις ξανά, απλά θα σε κατασπαράξουν. Κοίτα, κάτι άλλο που είναι πολύ λάθος... είναι οι προσδοκίες από τους άλλους: ούτε φίλοι, ούτε έρωτες οφείλουν να σε σώσουν απ' το βούρκο σου. Οι άνθρωποι μας γουστάρουν- αν μας γουστάρουν- γιατί περνάνε καλά με την παρέα μας κι έτσι καταλήγουμε φίλοι /εραστές/ ξένοι. Κι αν δεν καταλήξετε και τίποτα δεν σημαίνει κάτι για την αξία σου. Ειλικρινά στεναχωριέμαι που είσαι νέο κορίτσι( και να μην ήσουν νέο δηλαδή πάλι θα στεναχωριόμουν) και νιώθεις έτσι. Συνέχισε την προσπάθεια αυτοβελτίωσης και κυρίως αυτοφροντίδας. Δεν σε προσέχεις. Κάθεσαι τώρα και σε υποτιμάς και χρεώνεις ευτυχίες σε άλλους. Επίσης, στα δύσκολα ένα πράγμα σε σώζει πολλές φορές: το χιούμορ. Υ.Γ. Ένα βήμα τη φορά και πιο ρεαλιστικό σχέδιο. Μην πας για τις μεγάλες αλλαγές απότομα. Και με τη διατροφή άσε τις εξαντλητικές δίαιτες, θ' αλλάξεις τη διατροφή σου στο πλαίσιο που δεν θα 'ταν μόνιμο.Δεν ξέρω αν σ' αρέσει η λογοτεχνία αλλά το βιβλίο που μ' έκανε κάπως να γελάσω ήταν ο "Βίος του γάτου Μουρ" μεγάλη μούρη. Ο " Βίος του Αλέξη Ζορμπά" με έκανε να σκεφτώ πολύ καλά πως πρέπει ν' αρπάζεται η ζωή. Πως είναι πιο εύγευστη. Τι άτομο θα 'θελα να 'μαι. Όχι πως έχω φτάσει εκεί, αλλά σίγουρα πλέον έχω αλλάξει δραματικά την αντιμετώπιση των άλλων.Σήμερα ελπίζω να είσαι απλά καλύτερα. Καλημέρα. :)
