Με απασχολεί πολύ αυτό το τελευταίο κομμάτι που γράφεις στην εξομολόγησή σου.Κατά πόσο επιλέγουμε να είμαστε, αυτοί που θέλουμε ή αυτοί που πρέπει να είμαστε.Πόσο μας επηρεάζει η προσωπικότητα,η οικογένεια,οι άλλοι,η κοινωνία,ο τρόπος που μεγαλώσαμε και μάθαμε να κινούμαστε μέσα σε αυτήν,η εργασία,η θρησκεία,η τηλεόραση,η τέχνη,η πολιτική.Ξέρω το πήγα πολύ γενικά,σε ένα θέμα που εσένα σε καίει πρακτικά.Λοιπόν,αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν είσαι πραγματικά μοναχικός άνθρωπος.Έγινες με τον καιρό και με κάποιες κακές συναναστροφές του παρελθόντος που σε οδήγησαν σε κλείσιμο στον εαυτό σου.Κοινώς,αποζητούσες την παρέα,τη φιλία,το πάρε δώσε με άτομα που δεν ήταν για σένα.Και όταν ήρθε,αναπόφευκτα,το τέλος αυτών των σχέσεων,σε άφησε ακόμα πιο μαζεμένη στο καλούπι σου.Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που έγραψε ο Ίαν Μακ Γιούαν,"Υπάρχουν άνθρωποι που εξελίσσονται και άνθρωποι που μεταμορφώνονται".Φυσικά.όπως κι αν έρθουν τα πράγματα,τον κύριο λόγο τον έχεις εσύ.Εσύ τα πας τα βήματα,απλά θα ήταν καλό να ψάξεις άτομα που να σου ταιριάζουν.Και όταν λέω να σου ταιριάζουν,δεν εννοώ μοναχικά και μονόχνωτα(αν και δεν πάνε πάντα αυτά μαζί).Εννοώ άτομα με τα οποία να μοιράζεστε κοινά ενδιαφέροντα,απόψεις και τρόπο ή κάποιο κοινό πάθος.Υπάρχουν γύρω σου και αν είσαι ανοιχτή στην πιθανότητα και ψάξεις,πιστεύω ότι θα βρεις!Δεν χρειαζόμαστε πολλούς ανθρώπους όλοι μας,για να είμαστε ευτυχισμένοι.Συνέχισε να προσπαθείς...και σου εύχομαι και την μεταμόρφωση,γιατί όχι... :)