Πριν κάτι μήνες είχα δεί μια συνέντευξη του Guy Ritchie, όπου εν ολίγοις έλεγε πως όντας μόνος σου (ασχέτως αν μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους, η αλήθεια είναι πως είμαστε μόνοι μας, η συνείδησή μας είναι αυτοτελής, είμαστε οι μον-αδικοί υπεύθυνοι των πράξεων και των λόγων μας, πεθαίνουμε μόνοι μας κλπ κλπ), οφείλεις εσύ να ορίζεις το τι είναι καλό για σένα και τι όχι. Το οφείλεις στον εαυτό σου, δεδομένου πως είναι ο μαναδικός πιστός συνοδοιπόρος, εκείνος που θα μείνει μαζί σου ως το τέλος.Όλα αυτά μου είχαν φανεί ένα μάτσο κοινοτοπίες τότε, μόνο που πιάνω τον εαυτό μου, μήνες μετά, συχνά να τα σκέφτεται . Δεν είναι το οτι είπε κάτι το εξωπραγματικό και σούπερ βαθυστόχαστο, είναι πως το έθεσε σε ένα πλαίσιο που το καθιστά απόλυτα κατανοητό, εφαρμόσιμο και -πάνω απ' όλα- σωστό. Είσαι μόνη σου, όπως και όλοι μας, εσύ ζείς τη ζωή σου και εσύ θα υποφέρεις απ' τις λανθασμένες σου επιλογές, όπως και θα ευτυχίσεις απ' τις σωστές, ουτε οι φίλες σου, ούτε η μάνα σου, ούτε κανείς. Εσύ. Επομένως, δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθεις άσχημα, που έχεις επιλέξει το τρόπο που θες να πορεύεσαι, όσο "οπισθοδρομικός" και "συντηριτικός" κι αν είναι. Αυτό νιώθεις, τελείωσε. Και ειδικά σε κάτι τόσο ιερό, όπως ο έρωτας, θα πορεύεσαι όπως νιώθεις, όχι όπως νιώθουν ή θέλουν ή ελπίζουν οι άλλοι. Όπως θες εσύ.Άντε γιατί τα πήρα τώρα.