Συμφωνώ. Το έχω δει να συμβαίνει. Απλώς, πάντα προσπαθώ να μπαίνω στη θέση του άλλου. Πώς θα είναι να στέκομαι όρθια στα 60 και άνω, με τσακισμένη μέση, αρθριτικά, καμιά 10αριά κιλά παραπάνω και με την καρδιά ν' αγκομαχάει. Σίγουρα, ως ηλικιωμένη, δε θα έλεγα κουβέντα σε κανένα. Αλλά ως νέα ακόμη κι αντέχοντας λίγο παραπάνω από τους μεγαλύτερούς μου, παραχωρώ τη θέση μου κι ας είμαι κομμάτια. Χωρίς να με πειράζει και σκεπτόμενη ότι κι εγώ κάποτε θα είμαι στη θέση τους.
