Αυτό το "Welcome to reality!" (και σε σένα πρόκειται για ήπια ριάλιτι, καθώς δεν έχεις ανάγκη όπως μας λες), άλλοι το βιώνουν από τα 15, και άλλοι από τα 5.Καλά κάνεις και λες τον πόνο σου, σε βοηθάει. Αλλά δε σε αναγκάζει κανείς να φύγεις. Είναι δική σου επιλογή. Δεν ελέγχεις την κατάσταση στη χώρα, αλλά ελέγχεις το πώς θα αντιδράσεις σε αυτή. Αν μείνεις, αν φύγεις, αν προσαρμοστείς, αν εξελιχθείς, αν μείνεις στάσιμη, αν αν αν.. Δε σε βοηθάει καθόλου λοιπον να θυματοποιεισαι. Τι να πει ο άλλος, ο παραλλος, ο ταδε, ο δείνα που είναι σε χειρότερη θεση; Γενικά στην Ελλάδα υπάρχει μια περιρρέουσα μιρλα για την κρίση κλπ. Αιτιολογησιμη. Και δικαιολογησιμη. Αλλά ως πότε πια;Εγώ προσωπικα βίωσα την κρίση πριν ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα, και πίστευσε με, ήμουν μόνος μου. Κανεις δεν καταλάβαινε γιατί περνάω κρίση, γιατί κανείς δεν περνούσε κριση. Έτσι κατάλαβα ότι η μιζέρια δε βγάζει πουθενά. Όπως ο μετανάστης είναι μόνος του στην Ελλάδα και παλεύει να τα βγάλει πέρα (όπως κι εσύ στη Γερμανία θα είσαι), χωρίς να μπορεί να πει τον πόνο του πουθενά, γιατί κανείς δε θα τον καταλαβαίνει. Για αυτό τι κάνει; Σκέψου και απάντησε στον εαυτό σου.Να θυμάσαι ότι είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ να επιλέξεις πως θα δράσει και πως θα αντιδράσεις σε οτιδήποτε στη ζωή σου. Σήμερα είναι η εύρεση εργασίας, αύριο μπορεί να είναι το παιδί σου που θα είναι άρρωστο. Η ζωή είναι γεμάτη δοκιμασίες. Αλλά τον έλεγχο της δράση σου ή μη τηλον έχεις εσύ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Σκεψου λοιπόν ποσο ικανή είσαι να βρεις χίλιους τρόπους επίλυσης καθημερινών προβλημάτων. Η συνειδητοποίηση αυτή σου δινει τρομακτική δύναμη. Τουλάχιστον εμένα. Γιατί όχι και σε σένα;