Μάλλον παιδιά δεν τα είπα καλά και σας μπέρδεψα... ( Δεν είδα να χρησιμοποίησα πουθενά την λεξη ""πρέπει"")Ας τα πάρουμε απτην αρχή, είχα σχέση 5 χρόνια μαζί της, την εκτίμησα και την αγάπησα ( δε θα ήμουν τόσα χρόνια μαζί της αν δεν την αγαπούσα ) και έκανα όνειρα μαζί της....Όμως, η εν λόγω κοπέλα ηθελε να ήμουν σπίτι δουλειά δουλειά σπιτι, άντε να με άφηνε να βγω για κάνα καφέ με φίλους που η ίδια ενέκρινε.. Διακοπές χωρίς να είμασταν μαζί δεν καναμε ούτε κατά διάνοια.... Κοιμομασταν κάθε μέρα μαζί....είχαν γνωριστεί και οι γονείς μας... Οπουδήποτε πήγαινα όλο χτυπούσε το τηλ... Αν αργούσα πχ μια φορά από την δουλειά επερνε τηλ κ έλεγε ""άντε ρε συ γιατί αργείς σε περιμένω"".. Κλπ κλπ... Δεν την κατηγορώ όμως για ολα αυτά γιατί εγώ συμφώνησα μαζί της από την πρώτη στιγμή, απλα άλλαξα τρόπο σκέψης αργότερα, και ήταν ήδη αργά για να αλλάξει αυτό....Όμως εμένα κατά καιρούς μου περνούσε από το μυαλό ""ρε συ πως θα ήταν αν ήμουν μόνος, να ήμουν πιο ανέμελος, να μην είχα έννοιες, να μπορούσα να πάρω αποφάσεις στιγμής, να ασχοληθώ και λίγο παραπάνω με την δουλειά μου, να αποκτήσω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου, να δω γενικώς πως θα τα πάω κ καλύτερα οικονομικά ώστε να μπορέσω να ανεξαρτητοποιηθω από τους γονείς μου... Να...Να....Να..... Και άλλα πολλά)Από την μια σκεφτόμουν πόσο δεμένοι είμαστε και πόσα όνειρα έχουμε κάνει, και πόσες "θυσίες" έχουμε κάνει και οι δύο για να είμαστε μαζί και απτην άλλη σκεφτόμουν τα παραπάνω..Σκέφτηκα επίσης πως αν δεν χωρίσω τώρα, ίσως να μου έβγαινε αργότερα ολο αυτό που ισως να είχαμε παιδιά και να μασταν παντρεμένοι...Εε και πήρα την απόφαση να χωρίσω μετά από πολλή σκέψη, αλλά δεν είναι εύκολο να φύγεις και να διαγράψεις έτσι 5 χρόνια τόσο δεμένης σχέσης... Είχαμε και τις καλές μας στιγμές και σκέφτομαι αν ο τρόπος σκέψης μου είναι λάθος, και ζηταω την συμβουλή ή την γνώμη από άτομα που έχουν περάσει από παρόμοιες καταστασεις και με καταλαβαίνουν και ίσως βλέπουν τα πράγματα πιο αντικειμενικά σαν τρίτοι...