Πριν πολλά χρόνια, φοιτήτρια, σε επαρχιακή πόλη, 9.30 το βράδυ, μου πετάχτηκε ένας από μια γωνία κρατώντας μαχαίρι. Το βλέμμα του τρελού. Ηθελε να "θωπεύσει", όπως κατάλαβα μετά, γιατί μόλις έκανε να πιάσει το ένα μου στήθος, άρχισα να τρέχω και να φωνάζω (;). Από τότε ασυναίσθητα περπατάω στην άκρη του δρόμου έκτοτε, όχι σε πεζοδρόμια και φυλάγομαι από εισόδους πολυκατοικιών. Προφανώς και δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση. Αλλά αν ημουν στην Αθήνα ίσως να είχα καταντήσει ψυχαναγκαστική....Κλπ Κλπ...