Αυτή την παράνοια με το τέλειο αποτέλεσμα δεν το μπορώ. Κατά βάση όμως για όλο το μαρτύριο φταίνε πολλοί γονείς και πολλοί εκπαιδευτικοί που όλο τους το μέλημα είναι να αποδείξουν και να επιδείξουν μέσω το άγχος περί αποτυχίας που προκαλούν στα παιδιά, πόσο ικανοί είναι. Αυτές οι γιορτές αντί να έχουν σαν κέντρο την χαρά και την απόλαυση του παιδιού καθώς θα είναι δημιουργικά, καταλήγουν ένα φιάσκο. Θυμάμαι στο δημοτικό να έχω άγχος γι' αυτές τις παραστάσεις ( που ήθελα να συμμετέχω μεν γιατί αλλιώς θα ένιωθα στην απέξω) αλλά με άγχωναν πολύ χωρίς να βρίζουν μεν οι δάσκαλοί μας αλλά μας κατηγοριοποιούσαν ανάλογα με το πόσο άξιους μας θεωρούσαν. Τα άτομα που πρέπει να βοηθήσουν ν' αναπτυχθούν και να εξελιχθούν με όμορφο τρόπο, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, κριτικάρουν άμεσα/έμμεσα/σιωπηλά/φωναχτά. Χαρούμενα παιδιά να θέλετε. Ρώτα το παιδί σου αν είναι χαρούμενο αλλά φρόντισε να μη σου πει αυτό που θες ν' ακούσεις και πράξε αναλόγως. Άσε τους άλλους να κουρεύονται, αλλά δεν θα είσαι απαθής για να μην βρεις κανέναν μπελά σε τέτοια ζητήματα. Ο μπελάς αν δεν αντιμετωπιστεί από σας δεν είναι εμφανές ότι πασσάρετε στα παιδιά; Υ.Γ. Κάντε ό,τι νομίζετε βεβαίως. Αυτή είναι μια προσωπική μου εκτίμηση και ξέρω ότι θεωρητικά όλα μοιάζουν βατά αλλά στην πράξη είναι δύσκολα.