Θα υπερθεματίσω και θα προσθεσω: Χρονια μοναξιας δημιουργούν απολυτοτητες και εξιδανικευσεις. Ξαφνικά οι πρωην γινονται τοτεμ τελειότητας, οι μελλοντικοί ή φανταστικοί συντροφοι υπεράνθρωποι, τα κριτηρια επιλογής ολο και πιο λεπτομερή, οι ανοχες ολο και πιο αδύναμες. Πλεον μόνο το υπερτατο αρκεί, ως ανταμοιβή στο φορο τιμής που πλήρωσε η μοναξιά στο συμπαν.Και μετα έρχονται οι ψυχικες αδυναμίες, αγκυλώσεις, ασθένειες. Χανεται η επαφή με το φυσιολογικό και αντικαθισταται με το ονειρικό, το φαντασιακό, το ψευδώς δημιουργημένο.Οι πολύχρονα μόνοι γινονται Πυγμαλίωνες σε Γαλάτειες που δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Ή πριγκίπισσες που ακόμα περιμένουν τον ιππότη με την αστραφτερη πανοπλία στο ασπρο άλογο. Που τις εχει ερωτευτεί εξ ακοής και μόνο....