Ημουν 15 χρόνια στην ίδια δουλειά και σήμερα αναγκάστηκα να ψάξω. Να μείνεις, πληρώνεσαι, μου έλεγαν στην αρχή, έχεις μια ασφάλεια στις εποχές που ζούμε. Το ίδιο και 10 χρόνια πριν, το ίδιο και 6, το ίδιο και πρόπερσι. Πολύ κλάμα, πολύ απογοήτευση και βασικά, αυτό το αίσθημα της δυστυχίας όταν σηκώνεσαι κάθε πρωί για να πάς στη δουλειά. Από προχθες δεν δουλευω πια. Με ανάγκασε μια στάση πληρωμών. Και η κρίση. Από προχθές "ακούω" για χάλια δουλειές, υπό-αμοιβόμενες και παρακαλάω να με πάρουν. Το τίμημα, εξομολογούμενε, που πληρώνουμε, είναι ο εαυτός που διαμορφώνουμε στα εργασιακά μας χρόνια....Αν ησουν δυστυχισμένος καλά έκανες και σταμάτησες. Μπορει να βρεθεί κάτι με λιγότερα χρήματα, που , ίσως, θα σε καλύπτει. Η τουλάχιστον ο αφελής εαυτός μου αυτό θέλει να ελπίζει....