Σου έχω μια πρόταση, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο βοηθητική θα φανεί. Λοιπόν το αληθινά συναισθήματα κράτα το, το αγαθή πέτα το. Όχι γιατι δεν είσαι αγαθή, ούτε γιατί είναι κακό, αλλά δίοτι όταν περιγράφεις τον εαυτό σου ως αυτό και μόνο, πνιγεις τις άλλες πλευρες σου τις πιο αγριες. Λες ότι εξωτερικεύεις τα συναισθηματα σου, αλλά αμφιβάλλω ότι όντως το κάνεις. Πχ όταν νομίζεις ότι ο άλλος φέρεται πολύ ασχημα, έχεις πει ποτέ "φερεσαι σαν μαλάκας και με πληγώνεις". Εχεις δείξει ποτε θυμό, εκνευρισμό, απαξίωση, όλα αυτα τα συναισθηματα που προκυπτούν που και που στις ανθρωπινες σχεσεις; Αν όχι είναι καιρός να αρχισεις. Όταν είσαι πάντα "καλή, αγαθή και ήρεμη" ο άλλος ξέρει ότι όπως και να φερθει δεν θα εχει συνεπειες. Δηλαδη δεν θα θυμωσεις, δεν θα διαφωνησεις και δεν θα σηκωθεις να φυγεις. Μεχρι και ο πιο καλος και ευαισθητος αντρας, αν λειτουργεις κατα αυτον τον τρόπο θύμα θα σε κανει να νιωσεις. Αυτό ειναι το ένα κομμάτι το πιο εύκολο. Το άλλο είναι να πείσεις τον εαυτό σου, ότι αν κάποιος κανει το Α η το Β πραγμα που σε προσβάλλει θα τον παρατηρησεις χωρις δευτερη σκεψη (μπορείς να προειδοποιησεις από πριν για αυτο, η αν το λαθος δεν ειναι τοσο μεγαλο να το συγχωρεσεις και να φυγεις οταν γινεται συνεχομενα). Να βλέπεις την κατασταση σαν τρίτος και να σκεφτεσαι το τι θα συμβουλευες μια φίλη σου.