Υπάρχει ένας καλός δείκτης γι' αυτό: αντλείς χαρά απ' το άτομο στο τώρα χωρίς να πρέπει να κάνεις άπειρες υποχωρήσεις ή συμπεριφορές που δεν σε εκφράζουν( είτε να τις δέχεσαι χωρίς αντίδραση; ) Όταν σε γεμίζει κάτι στο τώρα ή κάποιος στο τώρα και όχι οι υποσχέσεις του αύριο τότε δεν είναι χαμένος χρόνος ακόμη κι αν στο μέλλον τελειώσει ή λήξει κάτι. Ένα παρόν έχουμε, δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε ή θα ζήσουν οι άλλοι και πρέπει να έχει όση περισσότερη ποιότητα γίνεται. Δηλαδή ακόμη και γυμναστική να κάνεις όσο κι αν έχεις υπόψιν τα μελλούμενα αποτελέσματα έχει νόημα και αξία να σε καλύπτει, να σου φτιάχνει τη διάθεση και όχι μόνο τους γοφούς. Λάθη και 'λάθη' θα κάνεις. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά να χαίρεσαι το τώρα και όσα κάνεις το τώρα. Αν οι στόχοι σου για το μέλλον δεν σου προσφέρουν ένα παρόν ωραίο αλλά που σε φθείρει... αναθεωρείς αν χρειαστεί. Υ.Γ. Το μεγαλύτερό μου λάθος μέχρι τώρα είναι η άρνησή μου να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος επιλογές. Ειδικά για ανθρώπους. Έχασα πολύ χρόνο μέχρι να το παραδεχτώ και να δράσω αναλόγως. Ενώ σε όλους τους υπόλοιπους θα πω, θα παροτρείνω, θα στηρίξω άμα λάχει να μην κολλάνε με όσα έγιναν. Αλλά μου το μαθαίνω. Ελπίζω να μην έχεις αντίστοιχο πρόβλημα. :)