Έχω περάσει από την κατάσταση που περιγράφεις.Θα σου πω ότι η ζωή είναι δική σου και το "τέλειο" δεν υπάρχει.Σε αυτή την ηλικία είμαστε πιο χαλαροί γιατι έχουμε την ψευδαίσθηση πως υπάρχει χρόνος.Η απάντηση είναι υπάρχει όσος χρόνος χρειάζεται.Προλαβαίνεις να δώσεις κάποιο μάθημα.Κάποιο που έχεις ξαναδώσει και σου είναι οικείο;Ξεκίνα από αυτό.Και γενικά βάλε ένα πρόγραμμα στη ζωή σου.Μην περιμένεις από κανέναν να σου βάλει τη ζωή σε μια σειρά.Πρέπει να το κάνεις μόνος/η σου.Το στοίχημά σου να είναι αυτή η ζωή.Δυσκολίες υπάρχουν και ο κόσμος θα είναι εδώ για να σε ρίχνει κάτω.Εσύ όμως πρέπει να σηκωθείς.Πάρε το χρόνο σου,δε χάθηκε τίποτα.Αλλά όταν πάρεις απόφαση πως θα προσπαθήσεις ,να το κάνεις.Δε θα τα παρατάς με την πρώτη δυσκολία.Και μη μένεις στο σπίτι κλεισμένος/η.Ο πάτος που λες είναι η κινητήριος δύναμη.Αν δε φτάσεις εκεί ,δε θα ξέρεις ποτέ τι θέλεις.Και τέλος ,τα όνειρα είναι για εκείνους που δεν έχουν πειθαρχία.Καλή συνέχεια !